Γύρω μας ὑπάρχει καί κινεῖται ἕνας ὁλόκληρος κόσμος, τοῦ ὁποίου κομμάτι ἀποτελοῦμε κι ἐμεῖς. Ὁ τρόπος πού αὐτός ὁ κόσμος μπορεῖ νά μᾶς γίνει ἀντιληπτός εἶναι μέσω τῶν πέντε μας αἰσθήσεων. Ὅ,τι ἀντιλαμβάνονται ἤ συλλαμβάνουν αὐτές μας οἱ πέντε αἰσθήσεις, θεωροῦμε πώς ἀποτελεῖ τήν πραγματικότητα.
Τά ἄλματα ὅμως πού πραγματοποίησε ἡ ἐπιστήμη τῶν Μαθηματικῶν, ἀλλά, κυρίως, τῆς Φυσικῆς τόν περασμένο αἰώνα, μᾶς βοήθησαν νά ἀποδεχτοῦμε ὅτιὁ Κόσμος ἀποτελεῖται τόσο ἀπό ὁρατά ὅσο καί ἀπό ἀόρατα μέρη. Καί τά στοιχεῖα πού χαρακτηρίζουν τίς ἰδιότητες αὐτές εἶναι πάλι, κατά βάσιν, δύο, ἡ ἐνέργεια καί ἡ ὕλη.
Καί τά δύο αὐτά στοιχεῖα ἔχουν ἄπειρες μορφές ἤ ἐκφάνσεις ἤ συχνότητες, ἀλλά ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν σέ ἀπόλυτη συνάφεια μεταξύ τους, διαφυλάττοντας καί διατηρώντας τήν ἰσορροπία καί τήν ἁρμονία. Μέρος ἄλλωστε αὐτῆς τῆς τέλειας συνεργασίας, εἶναι ἡ ὕπαρξη κάθε μορφῆς ζωῆς μέσα στό σύμπαν.
Ὅλοι γνωρίζουμε καί χωρίς νά εἴμαστε φυσικοί, ὅτι ἡ ἐνέργεια ἔχει διάφορες μορφές ἤ ἔκφάνσεις: Τήν βαρυτική, τήν δυναμική, τήν ἀτομική, τήν πυρηνική, τήν ἠλεκτρική, τήν μαγνητική, τήν ἡλιακή, τήν αἰολική κ.ἄ. Καί γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι κάθε μορφή λειτουργεῖ μέ μιά διαφορετική συχνότητα. Πού σημαίνει ὅτι ἄλλες ἐνεργειακές μορφές μποροῦμε νά τίς χρησιμοποιοῦμε χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί ἡ συχνότητά τους εἶναι καλῶς ἀνεκτή ἀπό τό φυσικό μας σῶμα (π.χ. ἡλιακή) ἄλλες μορφές της ὅμως δέν μποροῦμε νά τίς χρησιμοποιήσουμε στήν καθαρή τους κατάσταση, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητο νά ὑπάρξει ἕνας μεταλλάκτης, ὥστε νά μετατρέψει τή συχνότητά τους καί νά τήν κάνει ἀκίνδυνη ὥστε νά ἀπορροφηθεῖ καί νά χρησιμοποιηθεῖ ἀπό τό ἀνθρώπινο σῶμα.
Γιά παράδειγμα, γνωρίζουμε ὅτι ὁ κεραυνός εἶναι καθαρή ἠλεκτρική ἐνέργεια, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τόν πιάσει καί νά ἀνάψει μ’ αὐτόν τά φῶτα τοῦ σπιτιοῦ του, ἐπειδή θά καεῖ. Δεσμεύοντας ὅμως καί μεταλλάσσοντας τή συχνότητά της, μποροῦμε πλέον νά τήν χρησιμοποιήσουμε μέ ἀσφάλεια.
Ἀπό τά ἀρχαῖα κείμενα πού ἔχουν διασωθεῖ ὥς τίς μέρες μας, μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἱπποκράτης ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος στή Δύση πού ἀντιλήφθηκε καί εἶπε ὅτι ἡ Συμπαντική Ἐνέργεια διαπερνᾶ καί διαποτίζει τά πάντα καί ὅτι, χάρη σ’ αὐτήν, δημιουργεῖται καί συντηρεῖται ἡ ζωή καί στόν δικό μας πλανήτη.
Οἱ σοφοί τῆς Ἀνατολῆς φαίνεται ὅτι εἶχαν προηγηθεῖ σχετικά μ’ αὐτήν τήν ἀντίληψη καί, μάλιστα, σήμερα οἱ περισσότεροι γνωρίζουμε καί, καθημερινά, ἀρκετοί ἀπό μᾶς ἀναφέρουμε τήν ἐνέργεια χρησιμοποιώντας τά δικά τους ὀνόματα: Π.χ. πράνα (Ἰνδία), τσί (Κίνα), κί (Ἰαπωνία). Οἱ χριστιανοί μιλώντας γιά Ἅγιο Πνεῦμα, ἐννοοῦν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἴδια ἐνέργεια.
Αὐτό τό «κί» τῶν Ἰαπώνων εἶναι πού συναντᾶμε ὡς δεύτερο συνθετικό στή λέξη «ρέϊκι», ἡ ὁποία εἶναι, ἐπίσης, Γιαπωνέζικη. Τό πρῶτο συνθετικό της εἶναι ἡ λέξη «ρέϊ». Γράφεται δέ καί ἀπεικονίζεται μέ ἕνα ἰδεόγραμμα τῆς γραφῆς Κάντζι.
Ἐπειδή ἡ Ἰαπωνική γλώσσα ἀποτελεῖται ἀπό συλλαβές, δέν μποροῦμε νά μεταφράσουμε ἐπακριβῶς τό νόημα τῶν λέξεων. Παρατηρώντας ὅμως καί προσπαθώντας νά ἑρμηνεύσουμε καί τόν λεπτομερή σχεδιασμό τοῦ ἰδεογράμματος, καθώς, ἐπίσης, τήν κίνηση καί τήν κατεύθυνση τῶν γραμμῶν του, θά μπορούσαμε νά ἀποδόσουμε στά ἑλληνικά τή σημασία τους λέγοντας ὅτι: «ρέϊ» σημαίνει συμπαντική ἐνέργεια, τό μέρος δηλαδή τῆς ἐνέργειας πού κινεῖται ἐλεύθερο στό σύμπαν, ἐνῶ τό «κί» σημαίνει τό μέρος ἐκεῖνο τῆς συμπαντικῆς ἐνέργειας πού ἐμπεριέχεται κάι κυκλοφορεῖ μέσα στό σῶμα μας, στό ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ζωτικότητά μας. Ὄχι μόνο ἡ δική μας βέβαια, ἀλλά καί κάθε ἄλλου ἔμβιου ὄντος πού ὑπάρχει στόν πλανήτη μας.
Τό ρέϊκι δηλαδή εἶναι μιά ἀκόμη ἔκφανση τῆς συμπαντικῆς ἐνέργειας, ἀναφορικά μέ τίς ἤδη γνωστές. Βρίσκεται καί κυκλοφορεῖ παντοῦ στό σύμπαν καί γύρω μας, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι εἴχαμε ξεχάσει τόν τρόπο νά τήν χρησιμοποιοῦμε, ὥσπου ὁ Μικάο Οὐσούϊ, στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰώνα, ἀνακάλυψε τά κλειδιά πού μᾶς εἶχαν στερήσει γιά αἰῶνες τήν πρόσβαση σ’ αὐτή τή γνώση καί μᾶς τά παρέδωσε, κι ἀπό τότε ἔχουμε πλέον τούς τρόπους καί τή δυνατότητα προκειμένου νά ρέει στό σῶμα μας ἤ διά μέσου τοῦ σώματός μας ἀσφαλῶς.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ ρέϊκι λειτουργεῖ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ὕπαρξης: στό σωματικό, τό συναισθηματικό καί τό πνευματικό. Εἰσέρχεται στό σῶμα μας καθαρίζοντάς το ἀπό κάθε ἀρνητική φόρτιση ἤ μπλοκάρισμα, ἀποκαθιστώντας τήν χαμένη ἰσορροπία. Καί κατ’ αὐτήν τήν ἔννοια δρᾶ θεραπευτικά.
Ὅπως ἤδη γνωρίζουμε, τό σῶμα μας δέν εἶναι μόνο αὐτό πού ἀντιλαμβανόμαστε μέσω τῶν αἰσθήσεών μας. Ἔχει κι αὐτό τό ἀόρατό του κομμάτι. Εἶναι τά ἐνεργειακά σώματα, πού ὁριμένοι τά ὀνομάζουν «αὔρα» ἤ «αὐρικά σώματα».
Κάθε γεγονός τῆς ζωῆς μας καί κάθε συναίσθημα ἤ κάθε σκέψη πού ἀπορρέει ἀπό αὐτό (ἀρνητικό ἤ θετικό) ἐγγράφεται πρῶτα στά αὐρικά μας σώματα, προκαλώντας, κατ’ ἀρχήν, ἐκεῖ τήν ὅποια ζημία.
Ἄλλωστε καί ἡ σημερινή ἀλλοπαθητική ἰατρική παραδέχεται πλέον ὅτι οἱ αἰτίες ὅλων τῶν νοσημάτων εἶναι ψυχοσωματικές.
Τά ἄλματα ὅμως πού πραγματοποίησε ἡ ἐπιστήμη τῶν Μαθηματικῶν, ἀλλά, κυρίως, τῆς Φυσικῆς τόν περασμένο αἰώνα, μᾶς βοήθησαν νά ἀποδεχτοῦμε ὅτιὁ Κόσμος ἀποτελεῖται τόσο ἀπό ὁρατά ὅσο καί ἀπό ἀόρατα μέρη. Καί τά στοιχεῖα πού χαρακτηρίζουν τίς ἰδιότητες αὐτές εἶναι πάλι, κατά βάσιν, δύο, ἡ ἐνέργεια καί ἡ ὕλη.
Καί τά δύο αὐτά στοιχεῖα ἔχουν ἄπειρες μορφές ἤ ἐκφάνσεις ἤ συχνότητες, ἀλλά ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν σέ ἀπόλυτη συνάφεια μεταξύ τους, διαφυλάττοντας καί διατηρώντας τήν ἰσορροπία καί τήν ἁρμονία. Μέρος ἄλλωστε αὐτῆς τῆς τέλειας συνεργασίας, εἶναι ἡ ὕπαρξη κάθε μορφῆς ζωῆς μέσα στό σύμπαν.
Ὅλοι γνωρίζουμε καί χωρίς νά εἴμαστε φυσικοί, ὅτι ἡ ἐνέργεια ἔχει διάφορες μορφές ἤ ἔκφάνσεις: Τήν βαρυτική, τήν δυναμική, τήν ἀτομική, τήν πυρηνική, τήν ἠλεκτρική, τήν μαγνητική, τήν ἡλιακή, τήν αἰολική κ.ἄ. Καί γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι κάθε μορφή λειτουργεῖ μέ μιά διαφορετική συχνότητα. Πού σημαίνει ὅτι ἄλλες ἐνεργειακές μορφές μποροῦμε νά τίς χρησιμοποιοῦμε χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί ἡ συχνότητά τους εἶναι καλῶς ἀνεκτή ἀπό τό φυσικό μας σῶμα (π.χ. ἡλιακή) ἄλλες μορφές της ὅμως δέν μποροῦμε νά τίς χρησιμοποιήσουμε στήν καθαρή τους κατάσταση, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητο νά ὑπάρξει ἕνας μεταλλάκτης, ὥστε νά μετατρέψει τή συχνότητά τους καί νά τήν κάνει ἀκίνδυνη ὥστε νά ἀπορροφηθεῖ καί νά χρησιμοποιηθεῖ ἀπό τό ἀνθρώπινο σῶμα.
Γιά παράδειγμα, γνωρίζουμε ὅτι ὁ κεραυνός εἶναι καθαρή ἠλεκτρική ἐνέργεια, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τόν πιάσει καί νά ἀνάψει μ’ αὐτόν τά φῶτα τοῦ σπιτιοῦ του, ἐπειδή θά καεῖ. Δεσμεύοντας ὅμως καί μεταλλάσσοντας τή συχνότητά της, μποροῦμε πλέον νά τήν χρησιμοποιήσουμε μέ ἀσφάλεια.
Ἀπό τά ἀρχαῖα κείμενα πού ἔχουν διασωθεῖ ὥς τίς μέρες μας, μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἱπποκράτης ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος στή Δύση πού ἀντιλήφθηκε καί εἶπε ὅτι ἡ Συμπαντική Ἐνέργεια διαπερνᾶ καί διαποτίζει τά πάντα καί ὅτι, χάρη σ’ αὐτήν, δημιουργεῖται καί συντηρεῖται ἡ ζωή καί στόν δικό μας πλανήτη.
Οἱ σοφοί τῆς Ἀνατολῆς φαίνεται ὅτι εἶχαν προηγηθεῖ σχετικά μ’ αὐτήν τήν ἀντίληψη καί, μάλιστα, σήμερα οἱ περισσότεροι γνωρίζουμε καί, καθημερινά, ἀρκετοί ἀπό μᾶς ἀναφέρουμε τήν ἐνέργεια χρησιμοποιώντας τά δικά τους ὀνόματα: Π.χ. πράνα (Ἰνδία), τσί (Κίνα), κί (Ἰαπωνία). Οἱ χριστιανοί μιλώντας γιά Ἅγιο Πνεῦμα, ἐννοοῦν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἴδια ἐνέργεια.
Αὐτό τό «κί» τῶν Ἰαπώνων εἶναι πού συναντᾶμε ὡς δεύτερο συνθετικό στή λέξη «ρέϊκι», ἡ ὁποία εἶναι, ἐπίσης, Γιαπωνέζικη. Τό πρῶτο συνθετικό της εἶναι ἡ λέξη «ρέϊ». Γράφεται δέ καί ἀπεικονίζεται μέ ἕνα ἰδεόγραμμα τῆς γραφῆς Κάντζι.
Ἐπειδή ἡ Ἰαπωνική γλώσσα ἀποτελεῖται ἀπό συλλαβές, δέν μποροῦμε νά μεταφράσουμε ἐπακριβῶς τό νόημα τῶν λέξεων. Παρατηρώντας ὅμως καί προσπαθώντας νά ἑρμηνεύσουμε καί τόν λεπτομερή σχεδιασμό τοῦ ἰδεογράμματος, καθώς, ἐπίσης, τήν κίνηση καί τήν κατεύθυνση τῶν γραμμῶν του, θά μπορούσαμε νά ἀποδόσουμε στά ἑλληνικά τή σημασία τους λέγοντας ὅτι: «ρέϊ» σημαίνει συμπαντική ἐνέργεια, τό μέρος δηλαδή τῆς ἐνέργειας πού κινεῖται ἐλεύθερο στό σύμπαν, ἐνῶ τό «κί» σημαίνει τό μέρος ἐκεῖνο τῆς συμπαντικῆς ἐνέργειας πού ἐμπεριέχεται κάι κυκλοφορεῖ μέσα στό σῶμα μας, στό ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ζωτικότητά μας. Ὄχι μόνο ἡ δική μας βέβαια, ἀλλά καί κάθε ἄλλου ἔμβιου ὄντος πού ὑπάρχει στόν πλανήτη μας.
Τό ρέϊκι δηλαδή εἶναι μιά ἀκόμη ἔκφανση τῆς συμπαντικῆς ἐνέργειας, ἀναφορικά μέ τίς ἤδη γνωστές. Βρίσκεται καί κυκλοφορεῖ παντοῦ στό σύμπαν καί γύρω μας, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι εἴχαμε ξεχάσει τόν τρόπο νά τήν χρησιμοποιοῦμε, ὥσπου ὁ Μικάο Οὐσούϊ, στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰώνα, ἀνακάλυψε τά κλειδιά πού μᾶς εἶχαν στερήσει γιά αἰῶνες τήν πρόσβαση σ’ αὐτή τή γνώση καί μᾶς τά παρέδωσε, κι ἀπό τότε ἔχουμε πλέον τούς τρόπους καί τή δυνατότητα προκειμένου νά ρέει στό σῶμα μας ἤ διά μέσου τοῦ σώματός μας ἀσφαλῶς.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ ρέϊκι λειτουργεῖ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ὕπαρξης: στό σωματικό, τό συναισθηματικό καί τό πνευματικό. Εἰσέρχεται στό σῶμα μας καθαρίζοντάς το ἀπό κάθε ἀρνητική φόρτιση ἤ μπλοκάρισμα, ἀποκαθιστώντας τήν χαμένη ἰσορροπία. Καί κατ’ αὐτήν τήν ἔννοια δρᾶ θεραπευτικά.
Ὅπως ἤδη γνωρίζουμε, τό σῶμα μας δέν εἶναι μόνο αὐτό πού ἀντιλαμβανόμαστε μέσω τῶν αἰσθήσεών μας. Ἔχει κι αὐτό τό ἀόρατό του κομμάτι. Εἶναι τά ἐνεργειακά σώματα, πού ὁριμένοι τά ὀνομάζουν «αὔρα» ἤ «αὐρικά σώματα».
Κάθε γεγονός τῆς ζωῆς μας καί κάθε συναίσθημα ἤ κάθε σκέψη πού ἀπορρέει ἀπό αὐτό (ἀρνητικό ἤ θετικό) ἐγγράφεται πρῶτα στά αὐρικά μας σώματα, προκαλώντας, κατ’ ἀρχήν, ἐκεῖ τήν ὅποια ζημία.
Ἄλλωστε καί ἡ σημερινή ἀλλοπαθητική ἰατρική παραδέχεται πλέον ὅτι οἱ αἰτίες ὅλων τῶν νοσημάτων εἶναι ψυχοσωματικές.
